Przestrzeń autobusu oraz znajdujący się w niej ludzie zainspirowali mnie do stworzenia pracy dyplomowej. W często zatłoczonej przestrzeni środka lokomocji spotykają się obcy sobie ludzie. Długość przemierzanej trasy staje się długością ich wspólnej podróży, wspólnej jednak tylko pod względem fizycznym. Psychicznie i mentalnie starają się zachować prywatność i odrębność. Każdy z nich jest anonimową jednostką, obcą dla pozostałych podróżnych. Pasażerowie wsiadają i wysiadają, kolejne przystanki powodują „wymianę” podróżujących, następuje ciągła zmiana bezimiennych ludzi. Czas, który muszą spędzić razem, we wspólnej przestrzeni nie jest wykorzystywany na zaangażowane relacje międzyludzkie, wręcz przeciwnie. Zupełnie obcy dla siebie ludzie, zazwyczaj starają się zachować większą odległość, a w autobusie może zostać zaburzony naturalny dystans. Gdy nie jest możliwe zwiększenie dystansu fizycznego względem siebie, zachodzi potrzeba dokonania tego na innych płaszczyznach intymności np. poprzez unikanie dotyku, zachowanie maskowatej twarzy, nie nawiązywanie kontaktu wzrokowego. Ludzie w przestrzeni autobusu są bezimienni i obcy, jednocześnie zunifikowani, łączy ich jedynie krótsza, bądź dłuższa trasa do kolejnego przystanku.
Moja praca składa się z trzech plansz o wymiarach 250 x 90 cm oraz animacji, dla której ekranem jest jedna z plansz.
Paulina Kosma
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz