Julia Gąszczak - Wilde - malarstwo

"Babcia"

    Przestrzeń obrazów Julii Gąszczak to przestrzeń bardzo osobista, skrywająca tajemnice intymnego świata przeżyć, emocji i obaw. Tematyką cyklu jej obrazów jest portret babci i pośrednio jej własny poprzez refleksję nad egzystencją i uczuciowo traktowanym wizerunkiem bliskiej osoby. Podporządkowanie idei obrazów konwencji realistycznej inspirowanej fotograficznym zapisem warunkuje ostateczny charakter malarskiej wizji.
Znaczenie fotografii jako fenomenu wzbogacającego, obdarzającego nowym spojrzeniem na rzeczywistość i przekraczającego granice tej rzeczywistości jest dla twórcy istotne i inspirujące. Stając się symbolem ważności chwili zapewnia jej swoistą nieśmiertelność. Może stanowić pamięć przeszłości, może być zapisem teraźniejszości, reportażem, dokumentem.                                                                                            
     Cykl fotografii babci wykonanych przez autorkę staje się bazą do poszukiwania nowych wartości w warstwie malarskiego przedstawienia. Kadry te w malarskim medium nabierają innego, bardziej osobistego znaczenia poprzez dotyk ręki, ślad narzędzia, własną wewnętrzną logikę układu kompozycyjnego, wreszcie przez traktowanie gamy barwnej jako zespołu współzależnych dźwięków kreujących nastrojowość i emocjonalność obrazu. Autorka wchodzi w przestrzeń codziennego bytowania portretującej łącząc dwa obszary: życia i codziennych czynności oraz artystycznego faktu. Wychodząc od inspiracji przestrzenią rzeczywistą miejsca Julia Gąszczak buduje metaforę przestrzeni świata dostępnego każdemu z nas i każdemu na swój sposób, niepowtarzalny i dynamicznie zmieniający się w ciągu całego życia. Przestrzeń obrazu jest dla autorki „pochwyceniem momentu”, wycinkiem rzeczywistości, pokojem, schronieniem, azylem w którym starsza kobieta niestrudzenie pełni swoją rolę, porządkuje, karmi, pielęgnuje życie. Każdy szczegół kompozycji poddawany był w trakcie tworzenia drobiazgowej obróbce, dociekliwej analizie semantycznej i formalnej.
     Kadry, w których porusza się sylwetka kobiety wypełnione są różnymi przedmiotami, naczyniami, sprzętami domowymi, rekwizytami codzienności, a w nich – pisząca przy żółtym stole, odpoczywająca w błękicie, pielęgnująca rozkwitłe czerwienią pelargonie. Wszystkie te obrazy są próbą zatrzymania tego co bliskie i ważne dla autorki – obecności drogiej osoby.  Są jednocześnie wyrazem refleksji nad fenomenem życia i nieuchronnością przemijania.

Prof. Elżbieta Kuraj